هنر انقلابی

"هنرمندان (امروز) هرگز در جستجوی «حکمت » نیستند، آن ها تنها سعی دارند که در «تکنیک» کار خویش «مهارت» بیشتری پیدا کنند و لکن آنچه در تکنیک و قالب کاری هنری آن ها به مثابه محتوا اظهار می شود چیست، اگر حکمت نیست؟
می گویند: ما احساسات خویش را بیان می کنیم. اما مگر بیان احساسات انسان و اعتقادات او هیچ نسبتی نیست؟
این توهم ناشی از یک اشتباه حکمی یا فلسفی است که در عصر ما رخ داده است. معمول است که انسان را به دو ساحت مجزا و مستقل از یکدیگر تقسیم می کنند: عقل و احساس؛ آن گاه علم را متعلق به ساحت عقل می پندارند و هنر را متعلق به ساحت احساس و نسبت و رابطه عقل و احساس را نیز معقول عنه می گذارند."

(کتاب رستاخیز جان / ص ۱۵۹)

بیستم فروردین ماه روز بزرگی است. روز عروج پرستوی عاشقی که در راه عهدی که با پروردگارش بسته بود مجاهدانه تلاش کرد و سرزنش ها را به جان خرید تا این که واسطه ای باشد برای تابانیدن نور حق بر دل انسان. سیدی که هم هنرمند بود و هم عاشق بود و هم اهل قلم و حکمت و تفکر، یعنی سید مرتضی آوینی (سید شهیدان اهل قلم). این روز بزرگ به نام روز هنر انقلاب و هفته ای که در آن قرار دارد را به نام هفته ی هنر انقلاب نام گذاری کرده اند تا تذکری باشد برای بازگشت به هنر اصیل توحیدی.

این نوشته در این مجال اندک بر آن است تا به اندازه ی وسع به هنر اصیل و انقلابی بپردازد.